‘Je doet niet aan politiek voor jezelf maar voor de mensen’

In Hoeilaart hebben de liberalen in 2006 het roer van de christen democraten overgenomen. Tim Vandenput werd burgemeester en bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen kreeg hij van de Hoeilanders zo’n fraai rapport dat er een tweede ambtstermijn volgde. Open-VLD voorzitter John Kumps deed zowaar hetzelfde, zij het dan achter de schermen. Tijd om even achter dat blauwe gordijn te kijken, dachten we zo. We trokken naar de Kasteelstraat, en hadden een uitgebreid gesprek met een voorzitter in goede en kwade dagen. De partij beleefde, zoals bekend, een woelige augustusmaand door wat er zich in het kasteel afspeelde. Lees hoe de partijvoorzitter hiermee omsprong, maar maak vooral kennis met een bevlogen liberaal die niet over een nacht ijs gaat en hete hangijzers als uitbreidingsgebieden, wonen, hangjongeren, veiligheid,… niet uit de weg gaat.

John Kumps heeft altijd in een firma gewerkt die zich bezig hield met kredietverzekering. ‘Ik was daar verantwoordelijk voor de recuperatie van onbetaalde leningen. Op een bepaald moment kwam er een herstructurering. Dan ben ik een andere firma administratief gaan leiden die gespecialiseerd was in het invoeren van zonnebanken. Na amper twee jaar zijn die op de fles gegaan. Ik zat dan een tijdje thuis als werkloze. En vanaf 1 april -en dat is niet om te lachen- ga ik met pensioen’.

John Kumps is intussen aan een tweede termijn voorzitterschap begonnen.

‘Het was verrassend dat ze mij vroegen om voorzitter van Open Vld Hoeilaart te worden. Ik heb dat nooit geambieerd. Ik wist intussen wel dat Luc Michiels na twaalf jaar zinnens was om er een punt achter te zetten. Ik kon daar inkomen want tenslotte vergt dat veel van een mens. Op een gezellige avond in mei bij Tim (Vandenput, burgemeester, nvdr) thuis en in bijzijn van Marc Vanderlinden, vroeg men mij of ik interesse had in de job. Ik heb niet onmiddellijk ‘ja’ gezegd, al doet het wel plezier als men je vraagt. Het is een bepaalde vorm van waardering maar toch heb ik daar een tiental dagen over nagedacht. Je moet eerst enkele doelstellingen uitstippelen. Vooreerst vond ik de basis van onze partij niet breed genoeg en wilde ik de partij verjongen; voor mij primordiaal. Jonge intelligente mannen en vrouwen zoeken die flink wat tijd in politiek kunnen stoppen. Het vinden van vrouwen was uiteindelijk nog het moeilijkste. Bedoeling was om de partij een andere look te geven en het potentieel in de partij te verhogen. Hiervoor wou ik gaan. We hebben flink wat jongeren in het bestuur opgenomen en hen laten functioneren binnen de partij. Zo zijn we naar de verkiezingen gegaan. De uitslag was formidabel voor ons. Eerlijkheidshalve moeten we meteen toegeven dat onze burgemeester voor het leeuwenaandeel van de stemmen zorgde. Voor 90 % hebben we al onze jongeren kunnen laten functioneren met een politiek mandaat. Eén sleutel had ik niet in de hand: Annelies Vanderlinden riskeerde uit de boot te vallen. Ik heb nog steeds de grootste waardering en respect voor de beslissing die Henri Vanderlinden (haar vader,nvdr)en Jean-paul Van Horenbeke genomen hebben toen zij besloten een stap opzij te zetten. Dat is niet evident’.

– Het was even slikken, dacht ik…

‘Het was meer dan slikken want die gesprekken waren niet gemakkelijk, zelfs pijnlijk. Uiteindelijk vonden ook zij dat het beter was voor de toekomst van de partij. Resultaat is dat Henri niet meer in de gemeenteraad zit en Jean-Paul op termijn zijn plaats als schepen afstaat aan Annelies. Het bewijst dat de partij goed functioneert. Binnenkort zitten we met een heel jonge ploeg in de gemeenteraad en het OCMW’.

– Hoeilaart was decennia lang een CVP/CD&V-bolwerk. Hoe kan zo’n overheersing plots kantelen en zo goed als helemaal een andere richting uitgaan?

‘Ook ik heb daar wat moeten over nadenken. Hoe gaat zoiets? Nu hebben we de volstrekte meerderheid gehaald. Hierin schuilt voor een deel de uitleg voor het fenomeen. De CVP/CD&V had dat ook jarenlang en zij hebben die volstrekte meerderheid steeds ten volle gebruikt. Als je dat veertig, vijftig jaar doet dan begin je je eigen krachten zodanig op te souperen dat het potentieel vermindert. Op een bepaald moment is er niet veel nieuws meer. Dat is geen verwijt naar de CVP/CD&V toe, maar je krijgt automatisch dat ‘op zeker spelen’. Daar zijn wij heel sterk tegen ingegaan. Waarom? Je moest zelfs niet politiek minded zijn om te zien dat onze gemeente de laatste twintig, vijfentwintig jaar nauwelijks veranderde. Het draaide op een waakvlam. Dat was de indruk die wij hadden. Je kon bepaalde zaken veel beter doen functioneren als je er wat peper en zout zou bij doen. Wij wilden alvast niet in datzelfde straatje blijven vaststeken. Vandaar die coalitie met PRO Hoeilaart. We wilden immers dat potentieel van die volstrekte meerderheid niet opgebruiken. Onze deur stond open om samen met ons van Hoeilaart iets te maken waarvan je kan zeggen: dit is geen dorp als Bokrijk, maar een dat met zijn tijd is mee geëvolueerd. Een dorp waar van alles gebeurt. We zijn dus naar PRO gestapt omdat de samenwerking tijdens de vorige legislatuur goed was verlopen. We hadden intussen in de gaten dat PRO erg capabele jonge mensen telde. Als ik die nu met onze ploeg zie samenwerken, kan ik alleen maar besluiten dat we hier over flink wat potentieel beschikken. In de politiek kun je samenwerken en ik ben daar steeds een grote voorstander van geweest. Als je rond de tafel een paar goede koppen kunt steken dan komt daar iets uit waar iedereen beter van wordt. Je doet niet aan politiek voor jezelf. Je doet aan politiek voor de mensen in je gemeente’.

– Jullie hebben huidig burgemeester Tim Vandenput in de rangen. Hij is onbetwist stemmenkampioen en daar kunnen de andere VLD’ers toch hun voordeel bij doen…

‘Tim Vandenput is inderdaad een belangrijke pion voor ons. Tijdens de eerste zes jaar hebben we geprobeerd om dat ook te laten afstralen op de andere partijleden. Wat is nu dat fenomeen Vandenput? Hij doet uiteraard aan politiek vanuit zijn Open Vld-basis en zijn liberale overtuiging, al is hij burgemeester voor iedereen. Hij doet aan politiek voor iedereen. Hij maakt geen onderscheid tussen bepaalde strekkingen in Hoeilaart. Je bent burgemeester, schepen en gemeenteraadslid voor iedereen. En dat is qua uitstraling de grote kracht van Vandenput’.

– En daar is dan alles mee gezegd, vindt de oppositie. De rest van het college blijft in zijn schaduw.

‘Door het feit dat hij zo geweldig gedreven is, door zijn grote dossierkennis die hij ook uitdraagt, valt hij het meest op. Hij is ook geweldig ongedurig. Het moet vooruit gaan. Daarom geen overhaaste beslissingen maar de dossiers moeten niet onder het stof liggen. De inwoners hebben nood aan diverse realisaties. Vandenput is daarbij de grote motor’.

– Hoe rijdt de tandem Vandenput-Kumps? Zit jij soms ook eens vooraan?

(Gelach) ‘Tussen Tim en mezelf loopt het vrij goed van in den beginne. We voelen mekaar heel sterk aan. We hebben dikwijls goede gesprekken om bepaalde zaken bij te sturen. We zijn ook klankbord voor mekaar. Hij kan steeds een keer goed zijn gedacht zeggen en ik kan hem ronduit zeggen dat we daar of daar niét voor gaan. Vaak komen we dan tot een schone consensus’.

– Wie is jouw politieke vader?

‘Dat is Freddy Schepens. Het is een man die lang in onze partij actief was. Ik had heel veel waardering voor hem. Hij was op een bepaald ogenblik ook voorzitter. De man is al een tijd geleden overleden. Ook hij zocht samenwerking en was er 100 % van overtuigd dat je niet alles uit je eigen basis moest halen en evenmin continue het warm water uitvinden’.

– Wie is de politieke vader van Tim Vandenput?

‘Tim is in de eerste plaats een politiek beest. Hij heeft het onbetwist van zijn grootvader. Hij kreeg het met de paplepel mee. Hij heeft het opgezogen als een spons. Grootvader is duidelijk zijn politieke voorbeeld’.

– Ben jij van Hoeilaart ?

‘Ik ben van hier. Ik werd hier 61 jaar geleden geboren. Ik ben dus zoals ze zeggen ‘nen echten’. Ik heb Hoeilaart ook nooit verlaten…’

– Het gaat er hier vaak om. Of je bent een echte of niet… Misschien geldt dat voor elke gemeente.

‘Wanneer ben je een Hoeilander? Wanneer ben je dat niet? Dat is eerder het in kastjes duwen, ik heb het daar moeilijk mee. Ik ben een Hoeilander, hier geboren, nooit weg geweest, hier in de voetbal gezeten, op mijn 28e in de politiek terecht gekomen… En als je hier komt wonen, ben je dan geen Hoeilander? Of wanneer hou je op Hoeilander te zijn? Of je nu hier woont of elders… automatisch moet je meedoen of word je beïnvloed door datgene dat leeft in die gemeente. En voor iedereen is dat anders. De ene gooit zich meteen in het verenigingsleven, de andere niet. En voor die laatsten moeten we wat meer inspanningen doen zodanig dat ook zij op een dag met de anderen kunnen meedraaien en zich goed voelen in de gemeente. Dat is ook de taak van de politieker; je moet bepaalde initiatieven nemen zodanig dat je die integratie bewerkstelligt’.

– Hoeilaart verloor doorheen de jaren veel van zijn glans; het was ooit op en top druivengemeente. Soms wil men zich daar nog steeds aan vastklampen. Intussen heeft Overijse een bezoekerscentrum omtrent de druif. In de recentere geschiedenis zag Hoeilaart ook de paardensport verdwijnen, Brussel kreeg een Sleen-museum, Jazz Hoeilaart dat hier ontstond verhuist straks naar Leuven… Er verdwijnt nogal wat… Kan je dat verklaren?

‘Er zijn intussen ook veel minder restaurants… Toen Felix Sohie hier begon met zijn eerste serre zijn de Hoeilanders daar niet meteen opgesprongen. Zij zagen daar geen brood in. Na een tijdje kwam toch de interesse. Men is er zelfs rijk van geworden. Alles heeft echter zijn tijd. Op een bepaald ogenblik was daar de vervaldatum. Men kon echt niet meer concurreren tegen de ingevoerde druiven uit Italië en Spanje. De ondersteuning van de serristen van hogerhand was ook niet optimaal. Op een bepaald ogenblik verdween dat alles en ik begrijp dat daar een bepaalde nostalgie omheen hangt. Het is ook goed dat we dat proberen te koesteren. Die druiventeelt heeft hoe dan ook zijn sporen in de gemeente nagelaten. Kijk maar naar die prachtige serristenwoningen. Als er iets verdwijnt dan moet er iets in de plaats komen. Je moet de evolutie helpen, je mag ze ook wat sturen en je moet daar inspanningen voor doen, maar je mag je er niet aan vastklampen. De paardensport is zowat hetzelfde fenomeen. Het groeide mee met de welstand die hier was ontstaan. Want wie paardensport zegt, zegt geld. Rijkdom trekt rijkdom aan. Maar alles evolueert. De bevolking is intussen ook helemaal veranderd. Niemand gaat hier nog investeren in enkele hectare grond om de druiventeelt weer te laten openbloeien. Je mag niet enkel leven met nostalgie’.

– Zoals Overijse nu bijvoorbeeld ook flink gaat snoeien in de Druivenfeesten-oude-stijl?

‘Inderdaad. Ik denk dat ze daar het Hoeilaartse model hebben bekeken… Onze feesten zijn echt plezant. Omdat die op de maat van de mensen zijn. Zo was het openingsfeest van het vorige festival in Hoeilaart gewoonweg schitterend. Zulks moet evolueren. Tien jaar geleden was men daar niet opgekomen. Chapeau voor de mensen die deze evolutie telkens een duwtje geven. Het lijkt me niet evident om elk jaar met iets anders uit te pakken en de bevolking telkens goesting laat krijgen om daar naar toe te gaan’.

– Je bent intussen herverkozen als Open Vld-voorzitter in Hoeilaart. Je had dus een goed rapport?

‘Ik nam me voor om dat drie jaar te doen en dan de fakkel door te geven. De partij vroeg me echter om er drie jaar bij te doen. En ik doe dat met plezier. Het is echter niet de bedoeling om mij in die stoel vast te plakken. Over enkele jaren wil ik daar een andere straffe voorzitter zien’.

– En die zie je al ergens?

‘Ja!’

– Voorzitter zijn, is niet altijd een pretje. Zo kan ik me voorstellen dat je niet zo’n leuke zomer achter de rug hebt na wat in het kasteel met een partijgenote gebeurde…

‘Ik moet eerlijk toegeven dat wanneer men mij op de hoogte bracht van wat gebeurde, ik even van de hand Gods was geslagen. Voor zover dat zulks kan voor een liberaal. Je wordt daar stil van en je denkt alleen (zedig vloekje)… hoe is het in godsnaam mogelijk? Hoe komt dat nu? Ook dat gegeven is door de partij op een zeer volwassen manier verwerkt. Niemand in het bestuur vroeg om een bisnummer. We hadden het er allemaal heel moeilijk mee. Het ging hier toch over de plaatsvervangend burgemeester. Daarenboven heb je als politieker, gemeenteraadslid of schepen én als burgemeester een voorbeeldfunctie. Van in den beginne heb ik in de partij gezegd: kijk, luister; dit gaat over twee mensen die op een bepaald ogenblik iets laten gebeuren in de privésfeer. Hoe zij daar mee om zullen gaan in de toekomst dat is hun probleem. Ik heb van meet af aan gepleit om de bladzijde om te draaien. We gaan de persoon in kwestie vragen om een tijdje rust te nemen en daarna de draad weer op te nemen als schepen. En we gaan haar ondersteunen. Ik heb die steun gevraagd en ook gekregen. Het was natuurlijk niet de meest ideale plaats om dat te doen. Als het ergens anders was gebeurd, had men daar zo niet over gepraat. Wij wilden dat zij zo vlug mogelijk haar rol als schepen verder zou spelen. Ik wil ook nog zeggen dat de pers er op correcte wijze mee omsprong. Vanuit de politiek is dat ook vrij correct verlopen. Als je in de oppositie zit en zoiets gebeurt, kun je niet doen of er niets plaatsvond. Ik kan er mee leven dat er tot twee keer toe op de gemeenteraad vragen over gesteld werden. Voor ons is het een afgesloten hoofdstuk en zal het niet meer gebeuren. In de partij is er nooit geopperd dat zij moest opstappen. Zij is een democratisch verkozen persoon en dat moet je ten volle respecteren. Diegene die nooit een fout maakt zal zijn vinger niet zo gauw opsteken”.

– Waarom hebben jullie er toen nooit over gecommuniceerd? Open VLD kon toch open kaart spelen in plaats van een mistgordijn optrekken?

‘Ja, dat klopt. De communicatie had beter en vlotter kunnen verlopen. Als voorzitter kan je dat heel gemakkelijk doen, maar hier praten we over andere mensen. We hebben het hier over iets heel delicaat. Op zo’n ogenblik zijn mensen heel kwetsbaar. Zij zelf was er ook niet gelukkig mee, maar het was gebeurd. De film kon niet worden teruggedraaid. Je moet de betrokkene de tijd geven om terug op haar pootjes te vallen’.

– Het meerjarenplan is momenteel meer aan de orde… Hoe ver we bijvoorbeeld nog kunnen gaan wat betreft de woongelegenheid. Behouden we het landschappelijke of worden we over enige tijd door de hoofdstad opgeslokt?

‘Je mag niet te vlug beweren dat Hoeilaart aan het verstedelijken is. Hoeilaart is vandaag een dorp en zal dat ook blijven. Wij willen jonge Hoeilaartse mensen de kans geven om een stukje grond te verwerven en er op te bouwen. Dat is duidelijk op vraag van de jeugd hier. We moeten er voor zorgen dat we die vraag kunnen beantwoorden. Het is evenwel ook dubbel. Je kan niet enerzijds zeggen dat we er iets moeten aan doen en tegelijkertijd opperen dat we gaan verstedelijken. Bedoeling is de juiste middenweg te vinden. Het is nogal evident dat als jonge mensen de kans krijgen om zich hier te vestigen ons inwonersaantal van 12.000 naar 12.500 kan stijgen. Dat impliceert geen hoogbouw. Als moderne, evoluerende gemeente ben je er toe verplicht kavels beschikbaar te stellen. Het is echter niet de bedoeling om, zoals de oppositie verkeerdelijk stelt, hier elke vierkante meter vol te bouwen. Als iemand hier is geboren en zijn hele jeugd doorbracht dan mag je hem of haar de kans niet ontnemen om hier een huis te kunnen bouwen. Je kan wel richtlijnen opleggen, melden hoe er mag worden gebouwd. Trouwens tegen 2020 moeten we qua sociale woningen bepaalde normen halen’.

– Hoeilaart gaat niet verstedelijken. Toch worden we geconfronteerd met fenomenen uit stadsgebieden; de hangjongeren, veiligheid, vandalisme…

‘Hoeilaart is absoluut een veilige gemeente. We leven hier niet in de Bronx al willen sommigen dat graag laten uitschijnen. Laat me het eerst over de hangjongeren hebben. Wanneer ben je een hangjongere? Dat is iets dat de laatste 10, 15 jaar is uitgevonden. Toen ik 14, 15 jaar was zaten we in de zomervakantie ook vaak met een 20-tal jongeren in het park. En we zaten op de banken. Daar zijn veel romances ontstaan en vele gestopt. Waren wij dan ook hangjongeren? ‘Ja’ zou men vandaag zeggen. Men was toen echter niet bang van die hangjongeren. Waarom? Omdat elke figuur die daar zat, gekend was bij iedereen die er voorbij wandelde. Vandaag is dat niet meer het geval. De bevolking van onze gemeente is zodanig veranderd dat de Hoeilanders de jongeren niet meer kennen die links en rechts rondhangen. En wat men niet kent daar is men bang voor. Daarenboven komt er meer kleur in het landschap. En van de gekleurde nieuwkomer hebben we zeker schrik. Let op, ik ben daar niet naïef in. Hun experimenten met drugs en alcohol daar moet je initiatieven rond nemen. Het is ook de bedoeling om hen op te nemen in de maatschappij. Ik juich het daarom toe dat eens Den Travoo bewoond zal zijn er een Wijk In De Kijker-feest komt. En we gaan er al die jongeren bij betrekken. Het speelpleintje opdoeken uit veiligheidsoverweging is fundamenteel fout. Ga je het dan afbreken en weer opbouwen in het Zoniënwoud? Dan is het helemaal geïsoleerd, dan heb je geen sociale controle meer… is dat dan beter? Ik denk het niet’

Het Nieuwsblad – Michel Van Mullem